Bericht uit Onderwatershof…
Afgelopen maand september was de laatste maand dat er ‘Oude Kerk Open’ was. Wij hebben daar in Onderwatershof nog gauw gebruik van gemaakt. Twee keer ben ik met een groepje bewoners uit Onderwatershof naar de Oude Kerk gewandeld. Het was even puzzelen wie er allemaal mee kon, de meeste bewoners kunnen dit stukje enkel in een rolstoel overbruggen, en dat betekent dat je bijna één op één begeleiding nodig hebt vanwege het duwen van de rolstoelen. Uiteindelijk maakten medewerkers, vrijwilligers en een echtgenoot tijd vrij en zijn we de ene week met acht en de andere week met elf bewoners gekomen.
De weg naar de kerk was al heel gezellig. De zon scheen speciaal voor ons, besloten we met elkaar. Één mevrouw schaterde het uit toen ik met haar rolstoel een stukje ging rennen. Twee andere dames, die beiden op een andere afdeling wonen, bleken elkaar te kennen van vroeger, en waren zo blij elkaar na al die jaren weer hier tegen te komen. Er was zoveel om bij te praten.
Eenmaal in de kerk werden we hartelijk welkom geheten door de vrijwilligers. De meesten van ons groepje waren al vele malen langs de kerk gelopen, maar er nog nooit binnen geweest. Een meneer die nog maar moeilijk uit zijn woorden kan komen zag bij binnenkomst meteen dat dit wel een protestante kerk moet zijn. Ondanks de doofheid werd er met interesse geluisterd naar wat er allemaal verteld werd over het orgel, de preekstoel, de toren, het wapenbord. “En nu wil ik ook nog iets horen dat mij raakt in mijn hart”, zei een dame.
Daarvoor gingen we naar het koorgedeelte: er was een brug voor de rolstoelen. In het koorgedeelte wilde een meneer voor ons zingen. Zingen doe je staande, dus hij werd door twee medewerkers ondersteund om op te staan uit zijn rolstoel. Met een kwetsbare maar duidelijk geoefende stem klonk een “Ave Maria”. We luisterden met ontroering naar hem. Alles is deze meneer vergeten, hoe zijn vrouw heet, hoeveel kinderen hij heeft, maar hij weet nog heel goed dat hij van God en Maria houdt, en dat het in zo’n oude kerk prachtig zingen is.
We staken een kaarsje aan; ‘Voor mijn moeder’, ‘Voor mijn kinderen’, ‘Voor… ik weet het allemaal niet meer..’, ‘Voor die vrouw die daar zit’. En daarna zongen we gezamenlijk nog een lied dat iedereen uit zijn hoofd kende: Daar ruist langs de wolken. Het paste qua melodie perfect tussen de oude witte muren, beschenen door het zonlicht door de hoge ramen. En hoewel in de protestantse traditie geen gebouwen gezegend worden, voelden we duidelijk dat we op dat moment in een gewijde ruimte waren.
Toen we vertrokken zeiden drie dames die met elkaar op een afdeling wonen, dat ze hier wel élke week naar de kerk zouden willen gaan. Wat zou het mooi zijn als dat zou lukken.
Een andere mevrouw was, toen ik haar terug naar Onderwatershof duwde in de rolstoel, honderduit aan het praten. Het meeste van wat zij zei begreep ik niet, maar ik hoorde wel dat ze steeds het woord ‘verbondenheid’ herhaalde, en dat begrijpt iedereen…
Dank jullie wel voor Oude Kerk Open!
Met een groet van harte,
Dominee Mirjam Röhling, geestelijk verzorger Onderwatershof.
Enige foto’s van ons bezoek aan de Oude Kerk
